Reacties van Ouders

Ik heb 2 tieners met ADHD de oudste neemt rilatine. de jongste niet.

Een aantal jaren geleden kwam onze gezinsbegeleider dat hij een kamp had gevonden. Het was een kamp met lotgenootjes. We waagde ons er op en schrijven haar in. De laatste dag op de BBQ hing onze dochter heel de tijd bij ons. We vroegen ons af of ze het wel leuk vond? Volgens de monitoren had ze goed mee gedaan. Ze straalde ook iets uit wat ik niet goed kan beschrijven. Iets vertelde ons dat ze het best naar haar zijn had gehad.

Ook een aantal weken die volgenden was ze een andere kind, tot ze terug naar school moest en weer in de wereld kwam met mensen en kinderen die haar alleen maar vervelend vonden. Ze zei vaak “op wemelkamp begrepen ze mij te minsten, ze vonden mijn niet vervelend. Ze nemen mij voor wie ik ben.” Dit was nieuwe voor ons, ze had geen vrienden en vriendinnen in school en nu praten ze over kinderen van haar leeftijd die haar vrienden waren. Tegen dat het school jaar bijna om was, was ze al aan het zagen ze moest en ze zou terug op wemelkamp gaan. We konden het dan ook niet weigeren.

Onze zoon daar in tegen wilde niet mee. Hij vond het al erg genoeg om in de klas te moeten zitten met kinderen die hem niet begrepen dat hij dat hij de vakantie wel rust wilde. Tot we vorig jaar op wemel-reunie gingen en een weekend door brachten tussen de wemels. We wisten niet wat we zagen, hij was aan het praten met andere jongens. Terwijl hij normaal een terug getrokken jongen was. Al vlug vroeg hij of hij niet mee op wemelkamp mocht. We schreven hem in en voor het eerst huilde hij niet dat we weg gingen.

Als hij met school weg gaat kleeft hij aan mijn. En kost het mijn moeite om te zegen dat hij mee moet hij was dan zo ongelukkig en nu vroeg hij of hij mocht gaan. De laatst dag van de BBQ heb ik toch even moeten slikken ik kende mijn zoon niet meer terug. Af en toe kwam hij is voorbij waaien en dan was hij weer weg. Hij had vrienden gemaakt.

Jammer dat we het wemelkamp niet eerder hebben leren kenen. Onze zoon kijkt er al naar uit naar augustus en wij zijn al op zoek naar middelen om hem te kunne laten mee gaan.

Ik wil al de monitoren en zeker Ine bedanken, ze hebben mijn kinderen doen inzien dat ze niet alleen zijn met hun ADHD. Bedankt Mama Leentje en papa Marc

---

Hoi ,

ik ben Sally mama van Haike 8 jaar . Haike heeft ADHD en dat is niet altijd even gemakkelijk . Ik ben ook mama van Gunnar 10 jaar , hij heetf ADD. Onze kids zitten beiden bij de scouts , Gunnar gaat reeds 4 jaar mee op kamp ? Haike na 2 jaar scouts gaat niet mee op kamp .

WAAROM ??? Het is als ouder van een kind met ADHD niet gemakkelijk om je kind uit handen te geven , met al hun kleine en grote ongemakjes. Als mama ( en papa) weet je het beste hoe je met je" moeilijk" kind moet omgaan

NIET ??? dus geen jonge leiders en leidsters van amper 18 jaar . Maar ergens wil je je kind de ervaring van een kamp niet ontzeggen : de vriendschap, sfeer , verbonden zijn met elkaar ... Dus gingen we op zoek naar een kamp op maat van Haike , maar aan wie vertrouw je je kind dan toe?

WEMELKAMP

Een probleem : Haike wou niet op kamp ( haar proefnacht met de scouts was enorm tegengevallen , Haike is een slechte slaper ) plus ze kende daar niemand!!! Kamp is stom , maar op haar broer zijn verhalen is ze enorm jaloers . Ik heb dan toch mijn stoute schoenen aangetrokken en gebeld naar de info nummer op de site . Ik kreeg Ine Petermans aan de telefoon , wat een aangename stem en duidelijke info kreeg ik van haar . De verhalen over de kinderen klonken me zo vertrouwd in de oren. Acheraf gezien niet zo raar wetende dat ze zelf kids heeft met ADHD . We spraken af dat we een intake gesprek zouden doen ( Voor ons om hen te leren kennen en omgekeerd ) Dat is uiteindelijk heel positief geeindigd , Haike is geleidelijk aan ontdooit en ging mee op kamp !

We hebben Haike die zaterdag 13 aug zonder problemen kunnen achterlaten op wemelkamp . Dit mede door het feit dat we prima zijn opgevangen en Haike in alle rust hebben kunnen instaleren , rekening houdend met al haar kleine en grote probleempjes . Na een knuffel en een kus was ze klaar voor het kamp . En ook voor papa en mama was het vrolijke afscheid een enorme meevaller . 2x heb ik gesms't om te vragen hoe het met haar ging, 2 x was het antwoord positief . Een week later gingen we haar vol spanning ophalen (ja het is voor mama wel wennen zo zonder die wervelwind in huis ) en toen we haar vroegen of ze volgend jaar terug kwam zei ze onmiddellijk JA !!! Wij waren alvast overtuigd , dat we Haike met dit kamp de goede richting in hadden geduwd . Ook de babbels met de begeleiders ( sommige hebben ook ADHD) waren aangenaam . We kregen dingen te horen , over Haike die we al wisten , maar ook dingen die we nog niet wisten , maar allen waren ze positief . Aan alles merkten we dat onze dochter een erg leuke tijd heeft gehad .

Haike zelf verteldt me dat ze het leuk vond , ze heeft mama en papa wel gemist , maar dat heeft ze dan met een leidster op een groot papier geschreven zodat wij dat nadien konden lezen . ze verteldt dat ze wel eens een ruzie had met haar vriendinnetje over samen slapen, maar deze werd dan s'avonds aan het kampvuur uitgepraat en opgelost . Er waren ook geen straffen ! En LUS de knutselmoni amai ... een gouden als ik ons zus mag geloven . Het mooiste dat Haike op het papier schreef was het volgende " als ik jullie niet had , had ik nooit zulk leuk kamp gehad " dat doet je als ouders erg veel deugd , om dit te lezen .

DUS ONZE DOCHTER EN ONZE MENING OVER HET WEMELKAMP 2011 IS EEN DUIDELIJK "POSITIEF "

groeten Haike , Koen ,Gunnar en Sally